Osteomyelitis bij katten: tekenen, oorzaken en behandeling (Vet Antwoord)

Als je “eigendom” bent of ooit bent geweest van een kat, weet je dat onder de zoete, beschaafde buitenkant een ontembare tijger ligt met een onverzadigbare behoefte om te verkennen, problemen te vinden en in het algemeen chaos te veroorzaken voordat ze terugkeren naar hun positie van stille superioriteit. Tijdens hun meer chaotische periodes staan katten erom bekend dat ze allerlei kwalen en verwondingen oplopen; Abcessen van gevechten, wonden van tegenslagen of virussen van onsmakelijke bronnen zijn allemaal veel voorkomende redenen voor een kat om bij de dierenarts te belanden met een infectie. In de meeste gevallen worden ze weggestuurd met pijnstilling en antibiotica en zijn ze binnen de kortste keren weer terug bij hun normale trucs. In sommige gevallen kan een infectie echter diepere structuren binnendringen en moeilijker te elimineren zijn. Osteomyelitis is zo’n voorbeeld.

Op enkele uitzonderingen na is osteomyelitis bij katten te wijten aan een infectie en de meest voorkomende bron van deze infectie is van vechten; Een enkele punctie van de tand van een kat is als een injectie van bacteriën. Tandheelkundige ziekte is een andere veel voorkomende boosdoener, met opportunistische bacteriële, schimmel- of virale infecties die veel minder vaak voorkomen.

Zoals je waarschijnlijk al geraden hebt, Osteomyelitis is een ernstige aandoening en vroege diagnose en behandeling zijn essentieel voor een positief resultaat.

Klik hieronder om verder te gaan:

Wat is osteomyelitis?

Osteomyelitis is een ontsteking waarbij het bot en beenmerg betrokken zijn.

Zoals eerder vermeld, zijn bijna alle gevallen van osteomyelitis in de diergeneeskunde te wijten aan een infectie, en bij katten is dit bijna altijd een bacteriële infectie. Indringende wonden van kattengevechten zijn waarschijnlijk de meest voorkomende oorzaak van deze infecties, maar het is vaak moeilijk om zeker te zijn van de opruiende oorzaak. De initiële wekedeleninfectie kan 3-5 dagen duren om te verschijnen, waarbij de betrokkenheid van het bot 10-14 dagen na infectie niet duidelijk wordt.

Wat zijn de stadia van infectie?

Wanneer we naar infectie kijken, zijn er vier verschillende stadia die optreden:

• Incubatie
• Prodromale fase
• Ziekte
• Convalescentie

Om beter te begrijpen wat deze stadia zijn en hoe ze zich verhouden tot osteomyelitis, laten we het voorbeeld gebruiken van een kat die is gebeten door een andere kat.

1. Incubatie

Dit is de periode tussen de infectie die wordt geïntroduceerd (de beet) en het begin van eventuele klinische tekenen of reacties op de infectie. De bacteriën zijn het lichaam binnengedrongen en begonnen zich te vermenigvuldigen, maar het lichaam moet nog een verdediging opbouwen. De lengte van de incubatietijd kan een kwestie van uren, dagen of weken zijn, maar in het geval van een kattenbeet is het meestal ongeveer 2-4 dagen.

2. Prodromale fase

De bacteriën repliceren en het immuunsysteem van het lichaam is begonnen te reageren, waardoor ontstekingscellen zoals neutrofielen en macrofagen worden gestuurd om de bacteriën aan te vallen. Dit resulteert in zwelling en pus rond de plaats van infectie, evenals andere tekenen, zoals koorts en pijn, die zich beginnen te ontwikkelen.

3. Ziekte

Dit is het stadium van infectie waar de diagnose meestal optreedt. Klinische symptomen worden duidelijker, zoals lethargie, onappetijtelijkheid, duidelijke zwelling en pijn / kreupelheid, omdat steeds meer ontstekingscellen worden gerekruteerd om de infectie te bestrijden.

Bij een eenvoudige wekedeleninfectie zal dit meestal verschijnen als een abces, waarvan de behandeling meestal bestaat uit:

• Het abces draineren – Dit kan spontaan gebeuren als het abces scheurt of het kan nodig zijn om handmatig door de dierenarts te worden gedraineerd.
• Behandeling met antibiotica – Gebruik van een breedspectrum antibioticum.
• Ontstekingsremmende medicatie – Dit helpt verlichten van de bijwerkingen van de ontstekingsreactie van het lichaam (pijn, zwelling, en koorts).

4. Convalescentie

De herstelperiode is de tijd tussen de behandeling van de infectie en volledig herstel. Bij katten met een abces kan dit 3-4 dagen of langer duren, afhankelijk van hoe ernstig de infectie is en hoe lang het duurde voordat de diagnose en behandeling plaatsvonden.

In sommige gevallen van milde weke delen infectie, is de eigen immuunrespons van het lichaam voldoende om de infectie zonder medicatie te behandelen en uit te roeien.

Hoe verschilt infectie voor osteomyelitis?

Als we het geval van de kattenbeet als voorbeeld blijven gebruiken, zijn de stadia van infectie hetzelfde, maar de klinische tekenen en timings zijn anders. De kat kan nog steeds een abces ontwikkelen, maar in plaats van alleen het oppervlakkige zachte weefsel aan te tasten, verspreidt de infectie zich naar het bot. Als de beet zelf het bot beschadigt, kan er minder zwelling van zacht weefsel zijn, en dit kan resulteren in een aanzienlijke vertraging in de diagnose.

Bij osteomyelitis kunnen de fasen van infectie tegelijkertijd met de wekedeleninfectie optreden, maar meestal is er een vertraging. Het kan enkele weken duren voordat de infectie in het bot vat krijgt en nog langer voordat een diagnose wordt gesteld. Dezelfde soort ontstekingsreactie treedt op, maar in plaats van in zacht weefsel dat kan opzwellen, vindt het plaats in een onverzettelijk bot.

De klinische symptomen geassocieerd met osteomyelitis omvatten meestal:

• Duidelijke pijn en kreupelheid in de aangedane ledemaat/bot
• Ernstige lethargie
• Hoge koorts
• Onappetijtelijkheid
• Gegeneraliseerde zwelling van de ledemaat
• Mogelijk drainerend kanaal of sinus lekkende hemopurulente (bloed en pus) vloeistof

Een andere manier waarop osteomyelitis zal verschillen van een eenvoudige infectie is in de herstelfase. Vanwege de onvermijdelijke vertraging in de diagnose kan osteomyelitis vrij geavanceerd zijn voordat de behandeling wordt gestart, en het duurt meestal hoge doses specifieke antibiotica gedurende langere tijd om de infectie te behandelen. In sommige gevallen is de behandeling niet succesvol, wat resulteert in amputatie, sepsis of zelfs de dood.

Hoe wordt osteomyelitis gediagnosticeerd?

In de meeste gevallen zal de diagnose van osteomyelitis gebaseerd zijn op klinische symptomen en geschiedenis die leiden tot een vermoeden van botinfectie.

In het geval van onze kattenbeet zouden we meestal een van de twee presentaties zien:

• Een oppervlakkige wond of abces dat verbeterde met medicatie, maar er is aanhoudende pijn, zwelling en kreupelheid (als op een ledemaat).
• Geen duidelijke uitwendige wonden, maar de kat is geleidelijk kreupel en pijnlijk geworden en vertoont nu tekenen van onwel zijn (koorts, lethargie, onappetijtelijkheid).

De volgende stappen in de diagnose kunnen zijn:

• Röntgenfoto’s (röntgenfoto’s) van het getroffen gebied Osteomyelitis kan verschijnen als gebieden van lysis (verlies van normaal weefsel) in het bot of veranderingen in het botvlies (het buitenoppervlak van het bot).
• Cultuur en gevoeligheid – Als er afscheiding aanwezig is, kan een monster worden ingediend om het type aanwezige bacteriën te identificeren en te bepalen welk type antibioticum het meest effectief zal zijn.
• Cytologie – Kleine monsters van weefsel of fijne naaldaspiraten kunnen worden genomen voor microscopische evaluatie.
• MRI of CT Deze vormen van geavanceerde beeldvorming zouden meestal niet in eerste instantie worden gebruikt, maar kunnen deel uitmaken van de klinische work-up als de geschiedenis en klinische bevindingen geen diagnose hebben bevestigd.

Welke van deze stappen worden uitgevoerd, hangt af van hoe suggestief de geschiedenis en klinische symptomen zijn, maar kan ook afhangen van financiële beperkingen.

Osteomyelitis behandelen

De behandeling van osteomyelitis moet agressief zijn. Idealiter moeten kweek- en gevoeligheidstests worden uitgevoerd om er zeker van te zijn dat de juiste antibiotica worden gebruikt. In de meeste gevallen zal uw kat worden gestart met een van de verschillende antibiotica waarvan bekend is dat ze goede concentraties in het bot bereiken totdat de laboratoriumresultaten bevestigen welke de beste keuze is. Vaak zal het het antibioticum zijn waarmee ze al zijn begonnen, maar soms is een verandering nodig.

Afhankelijk van het type infectie zal de antibioticabehandeling gedurende een periode van enkele weken, soms maanden duren.

In sommige gevallen kan chirurgische resectie of amputatie nodig zijn om het leven van uw kat te redden, vooral als de infectie agressief of resistent is tegen antibiotische therapie, of als het immuunsysteem van uw kat is aangetast. Katten met FIV (feline Immunodeficiency Virus) of FeLV (Feline Leukemia Virus) zullen moeite hebben om een verdediging op te bouwen tegen dit soort infecties en helaas zal het vaak fataal zijn, zelfs met agressieve behandeling.

Wat is de prognose voor een kat met osteomyelitis?

Hoe goed een kat reageert op de behandeling van osteomyelitis hangt af van een aantal factoren:

• De algehele gezondheid van de kat voorafgaand aan infectie – Heel jong, heel oud, heel dun, of immunocompromised katten zullen het niet zo goed doen als katten die in goede gezondheid en lichaamsconditie verkeren.
• De locatie van de infectie Katten met osteomyelitis die tenen of ledematen aantast, doen het beter dan katten met infecties van botten in de romp van het lichaam (bijv. Het bekken of de wervels).

• De oorzaak van infectie:
  • Tandheelkundige ziekte Osteomyelitis verdwijnt meestal zodra het tandheelkundige probleem is aangepakt.
  • Kattenbeten – In de meeste gevallen zullen deze goed reageren op een antibioticabehandeling.
  • Schimmel of viraal Katten met een gezond immuunsysteem zullen meestal de meeste virale of schimmelinfecties bestrijden die het bot kunnen aantasten. Osteomyelitis waarbij schimmel- of virale organismen betrokken zijn, heeft om een aantal redenen een veel slechtere prognose, zoals een nauwkeurige diagnose die wordt uitgesteld, specifieke behandeling die niet beschikbaar is, moeite met het bereiken van het bot of een gecompromitteerd immuunsysteem.

Conclusies

Osteomyelitis bij katten is meestal te wijten aan een bacteriële infectie, hetzij door directe penetratie van het bot of verspreid vanuit een oppervlakkige wond. De diagnose wordt vaak uitgesteld in gevallen van osteomyelitis, omdat het relatief zeldzaam is, dus het kan behoorlijk gevorderd zijn voordat klinische symptomen duidelijk worden.

De diagnose is vaak grotendeels gebaseerd op onderzoek en anamnese, maar kan aanvullende stappen vereisen, zoals radiografie (röntgenfoto), cultuur en gevoeligheid, cytologie of geavanceerde beeldvorming.

Succesvolle behandeling van osteomyelitis is afhankelijk van agressieve en gerichte therapie, die langdurige antibiotica of chirurgie kan omvatten. Er zijn echter gevallen, met name bij katten met FIV of FeLV, waarbij de behandeling niet succesvol zal zijn en de kat zal bezwijken aan de infectie.

Uitgelichte afbeelding: brodtcast, Shutterstock