Op 8 april 2016 verloor ik mijn soulmate kat Meeko. We hadden een tumultueus anderhalf jaar van kwalen voor hem doorgemaakt, waaronder doof worden, het verliezen van een voortand, het ondergaan van bestraling voor hyperthyreoïdie en uiteindelijk een nierziektediagnose die hem van mij afnam.
Ik had hem geadopteerd met een geschatte leeftijd van zes jaar en had tien al te korte jaren met hem doorgebracht, dus hij was minstens zestien en mogelijk ouder. Ik heb een hele maand gehuild; alles leek me aan hem te doen denken en ik liet niet los.
Online advies was om een kitten te nemen, maar ik voelde dat dat een enorm verraad zou zijn en ik was op geen enkele manier klaar om een andere kat te krijgen. Bovendien hadden we thuis nog een kat, Mew, die het erg leuk vond om ‘alleen kat’ te zijn. 
Ze was net elf geworden en had twee Labradors meegemaakt, een Meeko en twee katten die mijn dochter mee naar huis had genomen en vervolgens is verhuisd en ik kon zien dat ze genoot van de wetenschap dat zij de enige overlevende was. Ze zat zelfs voor het eerst een paar keer op mijn schoot, maar als ik haar durfde te aaien, beet ze me.
Niet het vriendelijkste beest ter wereld. Op donderdag 5 mei kreeg ik een condoleancekaart van mijn dierenarts en ik zat gewoon in mijn auto en snikte. Het was nog een heel rauwe wond. Twee dagen later mailde mijn dochter me deze foto van een Bengaals katje in een dierenwinkel.
Ik weet niet wat er aan die foto was, maar hij greep mijn hart en ik WIST dat dit een kat was waar ik van kon houden. Echtgenoot en Mew Lover werd gevraagd naar zijn mening en sprak de noodlottige woorden “Ik heb altijd al een Bengaal gewild” en mijn zoon en ik waren als een schot vertrokken om de baby te bekijken.
Je weet als je de kattenmand meeneemt die je al hebt besloten. Dus “Jerry” kwam met ons mee naar huis en werd prompt omgedoopt tot “Mungojerry” wat al snel gewoon Mungo werd. De foto was bedrieglijk. Mungo slaapt zeer zelden en is nooit stil, maar hij is tenslotte een Bengaal.
Een kat kennis laten maken met een nieuw huis is nooit gemakkelijk
Dus Mungo kwam bij ons huishouden en in het begin was Mew behoorlijk geïnteresseerd in hem, zat op afstand en keek naar hem spelen en sissend naar hem als hij ergens in de buurt van haar durfde te komen, maar na een tijdje begon Mungo zich met haar bezig te willen houden en toen begonnen de problemen.
Mew is een oudere kat die nu geniet (of was) van haar pensioen en Mungo is een peuter vol bonen die gewoon wil rennen als de vlammen en kauwen op alles wat hij kon vinden, dus we hadden veel van dit aan de hand (zie rechts).
Hij deed haar nooit pijn, maar ze gaf er niet om dat ze erop werd gesprongen en liep door het huis en keek constant om haar heen naar de vervelende poef, en trok zich in feite terug in de donkere grotten van de kamers van mijn zoons.
Ik voelde me slecht voor haar; dit was eerst haar thuis en ze kreeg niet bepaald een vredig leven onaangeroerd. We hoopten dat het castreren van Mungo zou helpen, maar hij merkte nauwelijks dat de procedure had plaatsgevonden en ging terug naar Teigetje-stuiterend door het huis en lichaam slaand Mew. Ik was dus op zoek naar een oplossing.
Hoe ik het aanpakte?
Veel mensen vragen zich af of Bengalen goed overweg kunnen met andere katten. Al het online advies was om een tweede kitten te nemen om je baby te betrekken en te bezetten, zodat ze de oudere kat met rust zouden laten.
Echtgenoot was hier niet down mee, want hij dacht dat het een situatie zou creëren waarin de twee op Mew en Mungo bleven omdat hij na bijna $ 2000 in hem te hebben gegooid nu een investering was, bovendien was hij zo mooi dat hij mijn hart deed springen. In de weken en maanden sinds we hem kregen had ik mijn verdriet om mijn lieve Meeko losgelaten en was ik volkomen gefascineerd door deze nieuwe jongen die het tegenovergestelde was van mijn arme oudere kat en zo vol leven en vreugde was.
Het contrast maakte de overgang eigenlijk gemakkelijker omdat er bijna geen vergelijking tussen de twee was. Waar Mungo het te druk had om op schoot te zitten en altijd door het huis aan het opladen was, de gordijnroeden op en het meubilair ontwrichtte, was Meeko bijna een deel van mijn lichaam, zat altijd op mijn schoot en staarde naar mijn gezicht en vertrok alleen om de faciliteiten te gebruiken of wanneer hij werd gevoed.
Nu moest ik me ook zorgen maken dat een kitten Mungo van streek zou maken die misschien zijn speelgoed of mij niet wilde delen (niet dat hij echt met me omging, maar in welke kamer ik ook was, hij was in, starend naar me vanaf welke baars hij ook had gevonden)
Eén Bengaal is nooit genoeg
Dus ik belde naar de dierenwinkel waar we hem vandaan haalden en vroeg of ze Bengaalse kittens hadden. Ik was specifiek op zoek naar een teefje (Mungo ik voelde dat het de enige reu zou willen zijn), geen baby (hij is enorm met zes maanden en ik wilde niet dat hij een klein kitten pijn zou doen) en van dezelfde fokker (als he is in perfecte gezondheid en fabelachtig mooi).
Lady at shop zei dat ze een kitten hadden dat aan elk van die criteria voldeed, maar ze hadden haar net overgebracht naar een andere winkel. Dochter was op weg naar pizza, maar toen ze de auto verliet, werd ze door mij begroet met een kattenmand die zei: “We gaan een kitten zien!” (nogmaals, als de kattenmand meegaat weet je wat dat betekent…).
Cue enge rit over de grens met Ontario (we wonen in Ottawa, op een steenworp afstand van Quebec)
waar we door onverharde wegen reden zonder mobiele telefoondekking en de verkeerslichten manoeuvreerden die me verbijsterden om naar een afgelegen winkelcentrum te gaan dat om 18.00 uur sloot.
Zodra we haar zagen was het een gedane zaak. Ze was een kleine Mungo-kloon (waarschijnlijk dezelfde vader, verschillende moeders) en was met vier maanden in prijs verlaagd omdat ze ‘oud’ was. Dus werd ze in de kattenmand gestopt en naar huis gebracht en Moya genoemd (al mijn katten hebben M-namen… onzeker waarom dit een ding is). Ze werd prompt in een veilige kamer geplaatst terwijl ik besloot hoe het verder moest.
Volg de regels
De introductie van twee Bengaalse katten is een echte uitdaging. Dus ik heb alle ‘regels’ voor kattenintroducties doorgenomen en besloten ze tot op de letter te volgen.
Eerst werd Moya naar de dierenarts gebracht om haar FIV- en leukemietests te krijgen, omdat ik niet verliefd op haar zou worden en erachter zou komen dat ik haar niet kon houden. Ze kreeg negatieve resultaten op beide, dus we waren klaar om te gaan.
Ze werd bewaard in haar veilige kamer die was uitgerust met voedsel, kattenwaterfontein, een vensterbank, speelgoed in overvloed en een spanking nieuwe kattenbakrobot. Een paar dagen na haar aankomst liet ze haar vaccinaties bijwerken, fecale test (ook negatief) en ontwormen.
Dierenarts adviseerde 14 dagen in isolatiekamer, terwijl internet zei dat 7 genoeg was. Ondertussen kwam Mungo erachter dat ze daar was en nam een constante wake op terwijl ze naar de deur staarde. Ik had zijn etenswaren naar de deur van haar kamer verplaatst en daar een handdoek onder haar geur gelegd, maar hij gromde en siste en gedroeg zich erg boos naar mij. Ik was bang dat ik een vreselijke fout had gemaakt.
Geduld is de sleutel
Na een dag of vier (sissen doorzetten) zette ik hem in mijn kamer met de deur dicht en liet haar het huis verkennen en verspreidde haar geur een beetje rond. Ze genoot daar erg van en ergerde zich er behoorlijk aan dat ze de hele dag in de logeerkamer werd opgesloten. Mungo’s gesis nam wat af en ze gaven de handdoek heen en weer onder de deur.
Mew genoot ondertussen van het leven omdat Mungo vergeten was dat ze bestond, omdat hij nu geobsedeerd was door DE DEUR. Op dag 7 deed ik de deur open en liet hem haar zien.
Het bezitten van een Bengaalse kat is niet eenvoudig, een ballet van Bengalen begon waar ze rond de open deur bleven gluren en zich vervolgens (sissend) terugtrokken. Er gebeurde geen echt conflict dus ik werd aangemoedigd, maar na ongeveer een half uur sloot ik haar weer op.
De volgende dag liet ik ze weer wat tijd vrij om elkaar te zien en weer was er veel heen en weer waarbij ze naar elkaar schoten en dan achteruit. Na een uur werden ze weer afgesloten.
De volgende dag ging ik er gewoon voor en liet haar uit. Er volgde veel rennen. Het was alsof je de hele nacht pony’s door het huis galoppeerde met weliswaar wat gesis en gegrom, maar ze leken te genieten van de achtervolging en Mew ontspande elders.
Moya sliep nog steeds in haar veilige kamer met de deur dicht en was daar best goed in nu ze de rest van het huis een beetje zag. Elke avond liet ik ze dan toezicht houden op het spel totdat we de 11 dag sinds haar aankomst bereikten, wat een zaterdag was, en dat was de dag dat ik de deur voorgoed opende.
Ze is nu 20 dagen bij ons en de laatste 7 dagen heb ik haar ’s nachts niet opgesloten en alles gaat heel goed. Ze spelen ROUGH maar ze geeft het terug en achtervolgt hem net zo hard als hij haar en ze slapen nu samen in de krabpaal als ze elkaar hebben versleten.
Gisteren ben ik begonnen met het verplaatsen van Moya’s zwerfvuilrobot naar de kelder om de andere twee te voegen; het heeft een tussenplek bovenaan de keldertrap en tegen volgende week hoop ik op zijn vaste plek te staan.
Mew heeft ons voor het eerst in maanden ’s nachts in bed bezocht en lijkt ontspannen nu ze weet dat de hitte van haar af is. Ik maakte me niet al te veel zorgen over kattenintroducties met haar, omdat ze er zoveel heeft meegemaakt, en de paar keer dat Moya haar is tegengekomen, laat mew haar weten zich terug te trekken en dat doet ze.
In tegenstelling tot Mungo kent zij haar plaats. Dus nu hebben we een oude dame kat en twee baby Bengalen en het lijkt heel goed te gaan.
Er is veel vernietiging en rennen en ik heb hadvertentie om al mijn tv-afstandsbedieningen te verbergen en de keukentafel en aanrecht vrij te maken omdat ze overal in zitten, maar het is goed gelukt.
Ik raad ten zeerste aan om de tijd te nemen om Bengalen aan elkaar voor te stellen, omdat ze erg territoriaal zijn. Ik zou ook erg op mijn hoede zijn om een ander mannetje binnen te halen als je er al een hebt.
Ik denk niet dat Mungo zich zo gemakkelijk zou hebben aangepast aan een andere jongen. Tot slot, als je een kitten voor je kitten gaat krijgen, zoals ik deed, doe het dan eerder vroeg dan laat, want hoe jonger ze zijn, hoe gemakkelijker het voor hen zal zijn om zich aan te passen.
Helaas heb ik geen foto’s van ze samen omdat ze het te druk hebben met samen door het huis rennen, maar hier liggen ze op verschillende momenten op hetzelfde bed.
Ze ziet er klein uit naast hem, maar de manier waarop ze eet, denk ik wel dat ze het snel zal inhalen. Mungo eet premium Tiki nat kattenvoer sinds twee maanden oud en is enorm gegroeid; ze at vier maanden kittenvoer, maar wijst dat nu af ten gunste van het natte.
Na een nierziekte ben ik een enorme fan van natvoer en als ik ze daar alleen op zou kunnen krijgen, zou ik dat doen. Ik vind kattenfonteinen zeker een geweldig idee en ze hebben er elk een. Mijn huis heeft een constant achtergrondgeluid van stromend water.
Ik begin vroeg om ervoor te zorgen dat ze het beste eten en drinken. Katten hebben vanaf dag één onze hulp nodig om ervoor te zorgen dat ze deze vreselijke ziekte niet ontwikkelen.
Dus dat is mijn Bengaalse introductieverhaal en hoe ik over mijn rouw heen ben gekomen. Het werkt misschien niet voor iedereen, maar mijn hart was klaar om van een andere kat te houden en nu heb ik er twee (drie als Mew me laat).
Over de auteur:
Caroline is geboren in de Verenigde Staten, maar groeide op in Canada met zeer Britse ouders en heeft altijd katten in haar leven gehad. Na een korte omweg naar het liefhebben van Labradors als haar kinderen klein zijn, heeft ze haar innerlijke zelf omarmd als een Crazy Cat Lady en geeft nu al haar geld uit aan speelgoed voor haar Bengaalse kittens. Haar huis ziet er nu uit alsof het bewoond wordt door peuters.
Inhoudsopgave