Cat aanvallen: oorzaken, symptomen, &behandeling

Epileptische aanvallen, ook bekend als toevallen of stuiptrekkingen, worden veroorzaakt door overmatige elektrische activiteit in de hersenen. Het willekeurig afvuren van zenuwimpulsen leidt tot verlies van normaal bewustzijn met ongecontroleerde, ongecoördineerde, repetitieve samentrekkingen van sommige of de meeste spieren van het lichaam.

Snel overzicht: Kattenaanvallen

Soorten aanvallen bij katten

Kattenaanvallen zijn onderverdeeld in twee soorten:

• Partiële of focale aanvallen, waarbij slechts een deel van de hersenen wordt aangetast, wat leidt tot gelokaliseerde spiertrekkingen, bijvoorbeeld gezicht, oogleden, één ledemaat, enz.
• Gegeneraliseerde aanvallen (ook bekend als “grand mal” -aanvallen) waarbij de abnormale elektrische activiteit het grootste deel van de hersenen beïnvloedt, waardoor gegeneraliseerde spiertrekkingen en samentrekkingen ontstaan die meestal symmetrisch het hele lichaam beïnvloeden.

Gegeneraliseerde aanvallen gebeuren meestal als geïsoleerde gebeurtenissen, maar zogenaamde cluster aanvallen kan gebeuren wanneer een reeks aanvallen gedurende een paar uur of dagen plaatsvindt. Katten hebben meestal aanvallen op willekeurige momenten van de dag, lopen normaal rond van tevoren, maar sommige katten vallen in beslag tijdens het slapen.

Kattenaanvallen uitgelegd

Oorzaken van epileptische aanvallen bij katten

De mogelijke oorzaken van epileptische aanvallen bij katten zijn breed. Ze omvatten extracraniële (afkomstig van buiten de schedel en de hersenen) oorzaken, zoals:

• Hitteberoerte
• Vergif
• Virussen (zoals feline infectieuze peritonitis)
• Bacteriën
• Parasieten
• Metabole ziekten (waaronder leverziekte en nierziekte)

Andere oorzaken komen voort uit de hersenen, waaronder:

• Aangeboren afwijkingen (zoals cerebellaire hypoplasie)
• Tumoren
• Primaire of “idiopathische” (met onbekende oorzaak) epilepsie

Hoe wordt de oorzaak van de aanvallen van uw kat geïdentificeerd?

Soms zal de onmiddellijke geschiedenis van een getroffen kat wijzen op de oorzaak (bijvoorbeeld een kat heeft toegang gehad tot een gif), maar in de meeste gevallen is een gedetailleerde work-up nodig om de reden voor de aanval te achterhalen.

Dit kan bloedonderzoek omvatten (bijvoorbeeld om de bloedsuikerspiegel te meten), urine- en hersenvochtbemonstering, echografie, röntgenfoto’s (röntgenfoto’s) en geavanceerde beeldvorming zoals computertomografie (CT) en magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) om te controleren op problemen zoals hersentumoren of tekenen van hoofdtrauma.

Bij katten met idiopathische epilepsie wordt in deze tests geen afwijking gedetecteerd: dit staat om deze reden bekend als een “diagnose van uitsluiting”. Een nauwkeurige diagnose van de oorzaak van aanvallen is essentieel bij het beslissen over de behandeling.

Tekenen en symptomen van epileptische aanvallen

De meeste getroffen katten zullen de meeste van deze zes tekenen vertonen tijdens een aanval.

1. Bewustzijnsverlies (het grijpen van katten kan overstuur lijken, maar ze zijn bewusteloos en hebben geen besef van wat er gebeurt).
2. Wapperende beweging van de ledematen d.w.z. extensie en flexie, snel peddelen alsof je probeert te rennen terwijl je ligt.
3. Urineren en poepen.
4. Staren, met wijd opengesperde ogen en verwijde pupillen.
5. Vocalisatie, wat verontrustend kan klinken (ook al zijn grijpkatten bewusteloos, zodat ze zich er niet van bewust zijn dat ze vocaliseren)
6. Autonome activiteit d.w.z. speekselvloed en kwijlen, snelle hartslag en hijgen.

Hoe weet u of uw kat een aanval heeft?

Als uw kat een of alle van de hierboven genoemde tekenen vertoont, heeft hij een gegeneraliseerde aanval. Als ze minder ernstige tekenen vertonen, zoals spiertrekkingen van een deel van hun lichaam (bijvoorbeeld één kant van het gezicht), kunnen ze een gedeeltelijke aanval hebben.

De volgende video toont een kat die een grand mal aanval ervaart:

Wat gebeurt er als een kat een aanval krijgt?

Een aanval heeft drie stadia:

1. Prodrome. Een kat kan gedragsveranderingen vertonen in de seconden, minuten of uren voor een aanval. Tijdens het prodrome kan een eigenaar merken dat zijn kat zich gedraagt op een manier die anders is dan normaal, zoals meer aanhankelijk, minder speels of gewoon “anders” dan normaal.
2. Ictus. Dit is de aanval zelf. Wanneer een kat een aanval krijgt, stort hij in, met hun ledematen zwaaiend en slaand, en vertoont hij enkele of alle van de hierboven genoemde tekenen. Dit duurt meestal niet langer dan seconden of een paar minuten, hoewel het zelden langer kan duren.
3. Post-ictale fase. Dit is de periode van veranderd gedrag onmiddellijk na een aanval, met desoriëntatie en enige verwarring, terwijl een kat geleidelijk terugkeert naar normaal.

Hoe handelen katten na een aanval?

Na een aanval, tijdens de post-ictale fase, kan een kat gedesoriënteerd lijken, rondlopen, vocaliseren, misschien rusteloos of versuft lijken. Dit kan minuten of uren duren.

Cat Aanval Behandeling

De meeste aanvallen duren slechts enkele seconden of een paar minuten en er is geen onmiddellijke behandeling nodig. In zeldzame gevallen kan een gegeneraliseerde aanval langer dan een paar minuten aanhouden (zogenaamde status epilepticus) en in dergelijke gevallen moet het dier met spoed naar de dierenarts worden gebracht voor een spoedbehandeling.

Op langere termijn is de behandeling van aanvallen bij katten gekoppeld aan de onderliggende oorzaak van de aanvallen.

Als de aanval bijvoorbeeld wordt veroorzaakt door vergiftiging, voorkom dan de toegang tot het gif. Als een hersentumor wordt geïdentificeerd, kan een operatie worden voorgesteld om de tumor te verwijderen. Daarom is een nauwkeurige diagnose van de oorzaak zo belangrijk.

Als er geen specifieke oorzaak wordt geïdentificeerd en de kat daarom wordt gediagnosticeerd met “idiopathische epilepsie”, kan anti-epileptische medicatie nodig zijn. Dit wordt niet altijd direct na een enkele aanval gegeven, maar alleen als een kat vaak aanvallen heeft (bijvoorbeeld vaker dan eens in de zes weken) of in clusters (bijv. vier aanvallen gedurende een paar dagen).

Wat te doen als uw kat een aanval heeft

Als een kat een aanval heeft of ongecontroleerd trilt, is dit een noodgeval.

Maak een ruimte vrij rond de kat, zodat ze zichzelf niet kunnen verwonden door tegen voorwerpen te botsen of van een hoogte te vallen (bijvoorbeeld van een trap). Raak de bek van uw kat niet aan. Ze zullen hun tong niet inslikken.

Wacht tot de aanval is voltooid. U moet timen hoe lang de aanval duurt. Als het langer dan een paar minuten duurt, moet je je grijpkat onmiddellijk naar de dierenarts haasten.

Het is nuttig om een video te maken van de aanval die plaatsvindt: dit kan uw dierenarts helpen om een diagnose te stellen van de oorzaak van de aanval. Het kan beangstigend zijn wanneer een kat voor het eerst een aanval krijgt.

Home Remedies voor kattenaanvallen

Er zijn geen huismiddeltjes: als een kat regelmatig last heeft van aanvallen, moet u met uw dierenarts samenwerken om hen de juiste behandeling te geven. Het beste dat u kunt doen, is een aanvalsdagboek bijhouden en de details van de aanval van uw kat opschrijven wanneer ze zich voordoen, zodat u uw dierenarts volledig kunt informeren over wat er is gebeurd.

Cat Epileptische medicatie

Als een kat naar de dierenarts wordt gebracht terwijl hij nog steeds in beslag neemt (status epilepticus), zullen medicijnen zoals intraveneuze anesthetica of diazepam worden gegeven om de onmiddellijke aanval te stoppen.

Verdere medicatie kan worden gegeven als dat nodig is. Het is van cruciaal belang om aanvallen te stoppen die niet spontaan zijn gestopt: als dit niet wordt gedaan, kan hersenschade ontstaan.

Anticonvulsieve therapie wordt meestal aanbevolen na de tweede of derde aanval, na een cluster van ernstige aanvallen gedurende een korte tijdspanne (bijv. dagen), of als een kat status epilepticus heeft. Uw DVM zal u helpen de ernst van de aanvallen en de behoefte aan medicatie te beoordelen.

Anticonvulsiva zijn mogelijk niet nodig als aanvallen mild zijn, kort van duur zijn en minder vaak voorkomen dan elke 2 – 3 maanden.

Er zijn een aantal verschillende anticonvulsieve medicijnen beschikbaar (bijv. fenobarbital). U wordt door uw dierenarts naar de meest geschikte keuze geleid. Regelmatige controles zijn belangrijk, omdat de aanvalsactiviteit monitored.

Bovendien moet de medicatie van uw kat mogelijk worden aangepast als er bijwerkingen optreden.

Kunnen kattenaanvallen worden genezen?

Als de primaire oorzaak van de aanvallen kan worden verwijderd (bijv. gif of hersentumor), kunnen de aanvallen permanent worden genezen. Als een kat lijdt aan idiopathische epilepsie, kunnen de aanvallen meestal worden gecontroleerd door levenslange anticonvulsieve therapie.

Laatste gedachten

Epileptische aanvallen zijn zeldzaam bij katten en treffen ongeveer één op de vijftig katten. In tweederde van de gevallen kan een duidelijke oorzaak worden geïdentificeerd, terwijl in een derde van de gevallen geen oorzaak kan worden gevonden, dus worden ze geclassificeerd als idiopathische epilepsie. Veterinaire zorg is essentieel voor een effectieve behandeling.