Megacolon bij katten: oorzaken, symptomen en behandeling

Dit artikel is bedoeld om de details van megacolon bij katten uit te leggen, een veel voorkomend probleem. Dit is een eenvoudige, duidelijke uitleg over de aandoening voor eigenaren van gezelschapsdieren.

Wat is Megacolon?

Megacolon is een aandoening waarbij het onderste deel van het spijsverteringskanaal (de dikke darm) ernstig vergroot wordt, vol met een grote hoeveelheid fecaal materiaal dat de kat niet kan passeren. “Mega” betekent “vergroot” en “dikke darm” is de naam van het deel van het spijsverteringskanaal dat wordt beïnvloed door deze verwijding (verbreding) en disfunctie.

Het maagdarmkanaal bestaat uit de maag, dunne darm en dikke darm. De dikke darm wordt dan verdeeld in de dikke darm, het rectum en de anus, waar uitwerpselen tevoorschijn komen. Dus het vergrote gebied in megacolon is de dikke darm, tussen de dunne darm en het rectum. Dit is het darmgebied voor het bekkenkanaal.

Megacolon is een vorm van ernstige constipatie (ook bekend als obstipatie) waarbij de ontlasting helemaal niet kan worden doorgegeven en het zich ophoopt in de dikke darm, waardoor het overvol raakt met een vaste massa fecaal materiaal.

Wanneer de gladde darmspier gedurende een bepaalde periode overbelast is, wordt deze slap, zoals een ballon die is opgeblazen en vervolgens leeggelopen, en de beweeglijkheid van de dikke darm wordt dramatisch verminderd. Dit verwijdert het vermogen van de dikke darm om uitwerpselen op de normale manier voort te duwen, waardoor een nog grotere retentie van uitwerpselen en impactie ontstaat, die de dikke darm verder verwijdt en beschadigt.

Megacolon wordt vaak gezien in de dierenartspraktijk voor kleine dieren, waar het het vaakst wordt gezien bij katten en minder vaak bij honden.

Hoe vaak komt Megacolon voor?

Megacolon is een veel voorkomende aandoening bij katten, vooral bij dieren van middelbare leeftijd (de gemiddelde leeftijd is ongeveer zes jaar oud). Mannelijke katten hebben hier meer kans op, goed voor 70% van de gevallen, vergeleken met 30% bij vrouwelijke katten.

Dit wordt het meest gezien bij huiskatten met kortharige katten, maar het wordt ook gezien bij huiskatten met langharige katten, en het wordt meer gezien bij Siamese katten dan bij andere rasrassen.

Hoe krijgen katten Megacolon?

Megacolon heeft verschillende mogelijke oorzaken, in volgorde van incidentie als volgt:

• Idiopathische megacolon (d.w.z. de oorzaak kan niet worden geïdentificeerd) 62%
• Vernauwing van het bekkenkanaal (bijv. na een verkeersongeval) 23%
• Zenuwletsel (bijv. spinale ziekte) 6%
• Congenitale misvorming van het ruggenmerg (bijv. Manx-katten) 5%
• Andere oorzaken zijn mechanische obstructie (bijv. Darmtumoren, vernauwingen van de darm en zelden langdurige obstructies veroorzaakt door vreemde lichamen.)

Symptomen van Megacolon bij katten

Chronische constipatie is de beste manier om de symptomen van megacolon te beschrijven. De belangrijkste klinische symptomen die door eigenaren worden opgemerkt, zijn meestal gekoppeld aan het gedrag van de getroffen katten rond ontlasting.

• Verminderde of afwezige ontlasting
• Pijn bij voorbijgaande uitwerpselen
• Persen alsof je uitwerpselen probeert door te geven (zogenaamde tenesmus), maar er wordt niets doorgegeven
• Saaiheid
• Gezwollen buik
• Pijnlijke buik
• Braken
• Inappetentie
• De aanwezigheid van bloed of slijm bij de anus
• Soms kan een harde zwelling worden gevoeld bij palpatie van de buik
• Op langere termijn kan gewichtsverlies worden opgemerkt

Oorzaken van megacolon bij katten

In bijna twee derde van de gevallen (62%) kan de oorzaak niet worden geïdentificeerd en dergelijke gevallen worden geclassificeerd als “idiopathisch”. Bijna een op de vier gevallen (23%) wordt veroorzaakt door vernauwing van het bekkenkanaal (zoals na bekkenfracturen bij een verkeersongeval) die een gedeeltelijke obstructie veroorzaakt en vervolgens leidt tot megacolon.

Ongeveer één op de twintig gevallen (6%) wordt veroorzaakt door verstoring van de zenuwtoevoer naar de dikke darm, zoals dwarslaesie. Nog eens één op de twintig (5%) wordt veroorzaakt door een aangeboren afwijking van de anatomie van de regio. Er zijn ook andere, zeldzamere oorzaken.

Diagnose van Megacolon

Als uw DVM-dierenarts vermoedt dat uw kat megacolon heeft, kunnen de volgende stappen worden genomen. Naast het bevestigen van de diagnose, is het belangrijk om de onderliggende oorzaak te identificeren, zodat de meest geschikte behandeling kan worden gegeven.

1. Gedetailleerde geschiedenis

Uw dierenarts zal elk aspect van de toestand van uw kat en de algehele gezondheidszorg bespreken, met een bijzondere focus op een bespreking van uw pet’s stoelgang.

Er zijn andere aandoeningen die vergelijkbare tekenen als megacolon kunnen veroorzaken, en deze geschiedenis zal helpen om precies te bepalen wat er aan de hand is. Als u videobeelden kunt maken van uw kat die uitwerpselen probeert door te geven, kan dit nuttig zijn.

2. Lichamelijk onderzoek

Uw dierenarts zal uw kat zorgvuldig controleren en in het bijzonder zal hij de buik van uw kat zorgvuldig palperen. Een harde, buisvormige massa kan meestal worden gevoeld, die de dikke darm vol harde uitwerpselen vertegenwoordigt.

Tekenen van uitdroging kunnen worden gezien en bij rectaal onderzoek met een gehandschoende vinger kan vernauwing van het bekkenkanaal worden opgemerkt (bijv. oude bekkenfractuur).

3. Routinematige laboratoriumtests

Het is zeer waarschijnlijk dat uw dierenarts bloedonderzoek kan uitvoeren, inclusief het gebruikelijke panel van diagnostische tests, zoals hematologie (bloedbeeld) en biochemische profielen.

In een ongecompliceerd geval van megacolon zullen deze bloedtesten meestal normaal zijn, hoewel ze nuttig kunnen zijn bij het bepalen van de hydratatiestatus van uw kat. Een metabolisch profiel kan elektrolytentests omvatten.

Urineonderzoek kan worden uitgevoerd als onderdeel van een algemene beoordeling van de gezondheid van uw kat.

4. Diagnostische beeldvorming

Radiografie (röntgenfoto’s) wordt meestal uitgevoerd: dit zal duidelijk de mate van megacolon laten zien, met opgehoopte uitwerpselen die gemakkelijk zichtbaar zijn in de opgaande, transversale en dalende dikke darm. Röntgenfoto’s zullen het ook mogelijk maken om benige structuren te evalueren, inclusief de breedte van het bekkenkanaal en de aanwezigheid van spinale ziekte.

Beelden zullen ook worden gescreend op enig bewijs van neoplasie (tumoren) die een gedeeltelijke obstructie van het spijsverteringskanaal kunnen veroorzaken die megacolon zou kunnen veroorzaken.

Echografie kan ook worden gebruikt, voor een betere evaluatie van zachte weefselstructuren rond het megacolon.

Geavanceerde beeldvorming (zoals CT- of MRI-scans) kan zelden worden aanbevolen als een gedetailleerde analyse van specifieke gebieden nodig is.

Af en toe kan colonoscopie worden gebruikt om het binnenste van de dikke darm visueel te inspecteren.

Behandeling van Megacolon

• De primaire behandeling is de onmiddellijke verwijdering van de ophoping van uitwerpselen in de dikke darm, wat herhaalde klysma’s en handmatige verwijdering van uitwerpselen kan inhouden, vaak onder sedatie of algemene anesthesie.
• Correctie van uitdroging met intraveneuze vloeistoftherapie is vaak nodig om de doorgang van uitwerpselen te vergemakkelijken: hoe meer uitgedroogd de kat is, hoe steviger, drooger en harder de getroffen ontlasting zal zijn.
• Zodra de aangetaste uitwerpselen zijn verwijderd, is het doel van de therapie om maatregelen te nemen om te voorkomen dat de ontlasting zich opnieuw ophoopt.
• Diëten met weinig residuen en alleen op recept worden vaak aanbevolen
• Vezelrijke diëten en fecale vulstoffen kunnen soms worden voorgesteld
• Voorgeschreven medicijnen kunnen worden aanbevolen om de beweeglijkheid van de dikke darm te verhogen (zogenaamde prokinetische producten), waaronder geneesmiddelen zoals cisapride en anderen. Dit zijn krachtige, alleen op recept verkrijgbare geneesmiddelen en mogen alleen worden gebruikt op specifieke instructies van uw dierenarts.
• Andere medicijnen kunnen worden aanbevolen om de ontlasting te smeren, zoals laxeermiddelen (bijv. Orale vloeibare paraffine), of ontlastingsverzachters zoals lactulose, die inert blijft totdat het de dikke darm bereikt, wanneer het vocht in de dikke darm trekt en vloeistof aan de ontlasting toevoegt.
• In extreme gevallen waarin medische behandeling niet voldoende is om de obstructie te verlichten , of wanneer deze ondanks medische therapie blijft terugkeren, kan een chirurgische behandeling om de vergrote dikke darm te verwijderen (totale of subtotale colectomie) worden aanbevolen.

Monitoring en prognose

Megacolon komt vaak terug, dus het is belangrijk om de kattenbakgewoonten van uw kat te controleren. Dit stelt u in staat om een herhaling in een zo vroeg mogelijk stadium te identificeren (d.w.z. als uw kat stopt met het regelmatig doorgeven van uitwerpselen of als hij moeite heeft met het passeren van uitwerpselen). Vroege behandeling van het probleem is waarschijnlijk effectiever.

Fysieke hercontroles door uw dierenarts om de buik te palperen zijn ook belangrijk, en bij twijfel kunnen herhaalde röntgenfoto’s worden gemaakt om de grootte van de dikke darm te controleren.

Conclusie

Megacolon is een ernstige ziekte die katten treft en benadrukt de noodzaak voor kattenverzorgers om de kattenbakgewoonten van hun huisdieren elke dag te controleren, zodat eventuele veranderingen in hun ontlastingsgewoonten snel kunnen worden geïdentificeerd. Snelle veterinaire zorg is belangrijk als een kat tekenen van megacolon ontwikkelt.