Schurft bij katten: oorzaken, symptomen, &behandeling

Wat is schurft bij katten?

“Schurft” is een algemene term die een infectieuze huidziekte betekent die wordt gekenmerkt door intense jeuk, rode huid en alopecia (haaruitval), veroorzaakt door parasitaire mijten. Hoewel schurft een soort dermatitis is (d.w.z. ontsteking van de huid), is het specifiek omdat de onderliggende oorzaak specifiek wordt geïdentificeerd als besmetting met een schurftmijt.

Veel andere soorten huidaandoeningen kunnen lijken op schurft (d.w.z. de huid lijkt rood, met haaruitval), maar ze vereisen een andere diagnostische aanpak en behandeling.

Kort overzicht: Schurft bij katten

Oorzaken van schurft bij katten

Er zijn drie parasitaire mijten die verschillende soorten schurft bij katten veroorzaken.

1. Notoedrische Schurft

Soms “katachtige schurft” genoemd, dit is het meest voorkomende type schurft dat bij katten wordt gezien. De aandoening wordt veroorzaakt door een mijt genaamd Notoedres cati, die onzichtbaar is voor het blote oog, met een diameter van 200-250μm (dit is 0,2 tot 0,25 mm: ongeveer de grootte van een speldenprik).

Onder de microscoop kan de mijt worden gezien als een kleine, ovale, witte wants met drie paar korte poten op de larven en vier paren op de nimf- en volwassen stadia. De mijt is besmettelijk en verspreidt zich van kat tot kat door direct contact, waardoor extreme jeuk ontstaat terwijl de mijten zich ingraven in de huid.

De volwassen vrouwelijke mijten leggen de eieren diep in de huid en nadat ze zijn uitgekomen, verplaatsen de larven zich naar het oppervlak van de huid, waar ze zich ontwikkelen tot het nimfstadium voordat ze in volwassenen veranderen. Alle stadia van de mijt voeden zich met de huid en veroorzaken jeuk als gevolg van de schade door voeding. De volledige levenscyclus van ei tot volwassene duurt drie weken.

Notoedrische schurft wordt het meest gezien bij katten met een slechter immuunsysteem (bijv. kittens). Dit type schurft is zeldzaam bij katten: het wordt gezien bij minder dan 0,1% van de katten met huidaandoeningen in de VS en is al meer dan vijftig jaar helemaal niet gediagnosticeerd in het VK.

2. Demodectisch Schurft

Demodexmijten worden gezien bij veel zoogdieren (waaronder katten, honden en mensen). Ze beginnen als normale, onschadelijke, commensale parasieten, die leven in haarzakjes, talgklieren en de oppervlakkige lagen van de huid.

Het is pas wanneer er een soort immunodeficiëntie in de gastheer is dat de mijten zich in grote aantallen beginnen te vermenigvuldigen en huidziekten veroorzaken. Demodexmijten zijn sigaarvormig, alleen zichtbaar onder de microscoop, met een lengte van ongeveer 350 μm of 0,35 mm.

De eieren zijn ook langwerpige ovalen; deze komen uit in zespotige larven, die achtpotige nimfen worden en vervolgens achtpotige volwassenen. Demodectische schurft is zeldzaam bij katten, goed voor minder dan 0,04% van de gevallen van huidziekte in de VS.

3. Sarcoptisch Schurft

Sarcoptische schurft wordt veroorzaakt door een mijt die normaal op honden leeft: Sarcoptes scabiei var canis. Deze mijt wordt slechts uitzonderlijk zelden gezien bij katten, soms wanneer ze nauw contact hebben gehad met geïnfecteerde honden of vossen. Deze mijten zijn kleine, cirkelvormige, witte mijten, iets groter dan Notoedres-mijten met een diameter van 300-400μm (0,3-0,4 mm). Nogmaals, de larven hebben drie paar poten, terwijl de volwassen mijten vier paar hebben.

Andere externe parasieteninclusief oormijt (otodectes cynotis) en wandelende roos (cheyletiella) lijkt misschien op deze schurftmijten onder de microscoop, maar ze een ander patroon van oor- of huidaandoeningen veroorzaken en over het algemeen niet als “schurft” worden geclassificeerd.

Ringworm kan kale, rode gebieden veroorzaken die op schurft lijken, maar dit wordt veroorzaakt door een soort schimmelinfectie, dus het vereist een heel andere aanpak.

Symptomen van schurft bij katten

Schurft veroorzaakt per definitie pruritus (jeuk), met een rode huid en haarverlies in de getroffen gebieden. Vaak is er roosachtige schilfering, met korstige ophopingen op de huid van de kat. De verschillende mijten veroorzaken een ander patroon van locatie van de aangetaste huid.

• Notoedrische schurft heeft de neiging om de oren, nek en voorpoten te beïnvloeden.
• Demodectische schurft (ook bekend als demodicose) kan worden gegeneraliseerd (over het hele lichaam) of gelokaliseerd (bijvoorbeeld rond de ogen, het hoofd, de snuit of de nek met het ene type mijt, Demodex cati, of langs de rug, buik of ledematen met het andere type, Demodex gatoi).
• Sarcoptische schurft heeft de neiging om meer gegeneraliseerd te zijn, wat de voeten, de zijkanten van het lichaam, de achterpoten, het gezicht, de oordopjes en de staart beïnvloedt

Diagnose van schurft bij katten

Als uw kat tekenen van schurft vertoont, moet u uw lokale DVM-dierenarts bezoeken. Er moet een monster van de kat worden verzameld (meestal een huidschrapen, maar soms kan een acetaattape-afdruk van de vacht voldoende zijn om Notoedres of Demodex-mijten te identificeren).

Onderzoek van het monster onder de microscoop is altijd nodig om de oorzakelijke mijt positief te identificeren.

Behandeling van schurft bij katten

De behandeling hangt af van het type mijtenplaag en de juiste medicatie wordt voorgeschreven door uw dierenarts.

Behandelingsopties omvatten:

• Selamectine als een spot-on topische behandeling (een product dat eigenaren misschien kennen als een preventieve behandeling voor vlooien en hartworm)
• Milbemycine oxime als oraal medicijn
• Doramectine als een eenmaal per week injectie
• Kalk zwavel dip als een actuele therapie
• Ivermectine als een oraal of injecteerbaar medicijn
• Amitraz als een eenmaal per week dip, toegestaan om op de kat te drogen zonder te spoelen.
• Moxidectine/imidacloprid (Advocaat) als een spot-on actueel preparaat
• Fluralaner (Bravecto) als oraal medicijn
• Een combinatieproduct van fipronil 8,3%, (S)-methopreen 10%, eprinomectine 0,4%, en Praziquantel 8.3% (Broadline)

Het initiële schurftprobleem kan worden gecompliceerd door secundaire bacteriële infectie van de jeukende huid, dus antibiotica en andere behandelingen voor huidinfecties kunnen ook nodig zijn.

Al deze producten hebben het potentieel om giftig te zijn als ze verkeerd worden gebruikt, dus ze mogen alleen worden toegediend volgens een diergeneeskundig voorschrift en richtlijnen als onderdeel van een breed, specifiek behandelplan.