Polydipsie bij katten: symptomen, diagnose en behandeling

De term “polydipsia” betekent simpelweg “overmatige dorst” of “te veel water drinken”. Het doel van dit artikel is om de belangrijke informatie over katten met meer drinken samen te vatten: hoe weten eigenaren dat dit een probleem is, wat kan het veroorzaken en wat eigenaren moeten doen als dit wordt opgemerkt?

Snel overzicht: Polydipsie bij katten

Wat betekent het als een kat lijdt aan polydipsie?

De term “polydipsia” is afgeleid van twee Griekse woorden: “poly” betekent “veel of veel” en “dipsos” betekent “dorst”. Dus een kat met polydipsie betekent een kat wiens waterinname meer is dan normaal.

Polydipsie is meestal gekoppeld aan een ander probleem: polyurie. Dit betekent “te veel urine produceren”: het basisverband is dat als een kat te veel water drinkt, het zeer waarschijnlijk is dat de vloeistof aan de andere kant zal verschijnen, als urine.

Dierenartsen hebben het dus vaak over de combinatie van tekenen: polyurie-polydipsie, afgekort tot PUPD.

• Soms kan een geval worden beschreven als “primaire polydipsie”, wat betekent dat het overmatige drinken het oorspronkelijke probleem was en het toegenomen urineren het gevolg was. Psychogene polydipsie is een voorbeeld.
• Daarentegen betekent “primaire polyurie” dat de verhoogde urineproductie het oorspronkelijke probleem was, waarbij dit op zijn beurt leidde tot verhoogde dorst. Diabetes mellitus is een voorbeeld, waarbij de extra glucose in de urine vocht uit de nieren haalt, wat leidt tot overmatige dorst.

Hoe vaak komt polydipsie voor bij katten?

Polydipsie wordt waarschijnlijk ondergediagnosticeerd bij katten omdat de meeste mensen de precieze hoeveelheid die hun kat drinkt niet controleren. Het is echter een teken dat vaak wordt gezien bij veel voorkomende ziekten, waaronder nierfalen en diabetes. Het is dus belangrijk dat kattenverzorgers zich bewust zijn van het probleem.

Hoe kun je zien of een kat polydipsie heeft?

Er zijn twee manieren waarop katteneigenaren ontdekken dat hun huisdieren lijden aan polydipsie.

• Ten eerste kunnen ze merken dat ze meer water drinken. Zelfs als de precieze hoeveelheid water niet wordt gemeten, kunnen ze merken dat hun kat vaker de waterbak bezoekt, of ze kunnen hun kat zien drinken op ongebruikelijke plaatsen, zoals het toilet, of plassen buiten. Tegelijkertijd kunnen ze merken dat ze de waterbak vaker hebben moeten vullen.
• Als alternatief kunnen eigenaren het teken van polyurie opmerken: het is moeilijk om de urineproductie te meten, maar een kat kan meer urine in de kattenbak achterlaten, of ze kunnen ongelukken rond het huis krijgen, op ongebruikelijke plaatsen, omdat ze het verhoogde urinevolume niet kunnen vasthouden.

De meeste volwassen katten drinken tussen de 30 en 70 ml per kilogram lichaamsgewicht (ongeveer een vloeibare ounce per pond), waarbij oudere katten waarschijnlijk meer drinken dan jongere katten.

Katten die alleen met droogvoer worden gevoerd, drinken waarschijnlijk meer water dan katten die worden gevoed met nat (blikken of zakjes) voedsel. Dit komt omdat natvoer meer dan 80% vocht bevat, terwijl droogvoer slechts 6 tot 10% vocht bevat.

Als een kat meer dan 100 ml per kilogram (1,5 vloeibare ounce per pond) drinkt, wordt dit beschouwd als overmatig drinken of polydipsie en moeten ze voor een controle naar hun dierenarts worden gebracht.

Wat zijn de oorzaken polydipsie bij katten?

Polydipsie kan worden veroorzaakt door een lange lijst van ziekten. Veelvoorkomende oorzaken zijn de volgende:

• Hormonale stoornissen waaronder diabetes mellitus, hyperthyreoïdie, centrale diabetes insipidus, bijnierziekte ( hyperadrenocorticisme of ziekte van Cushings, en hypoadrenocorticisme of de ziekte van Addisons).
• Nierziekte, waaronder pyelonefritis en chronische nierziekte, ook bekend als chronisch nierfalen (CRF), dat veel voorkomt bij oudere katten.
• Urinewegaandoening
• Leveraandoening
• Algemene interne aandoeningen waaronder neoplasie (kanker), abcessen en baarmoederinfecties bij niet-betaalde vrouwelijke katten
• Elektrolytaandoeningen zoals hypercalciëmie (hoog calciumgehalte in het bloed) en hypokaliëmie (laag kaliumgehalte in het bloed)
• Medicatie, met inbegrip van geneesmiddelen zoals corticosteroïden (bijv. prednisolon), diuretica (d.w.z. geneesmiddelen die diurese bevorderen, zoals furosemide) en anti-epileptische medicatie (bijv. fenobarbiton).
• Psychogene polydipsie is een zeldzaam probleem waarbij een kat besluit om meer water te drinken dan normaal zonder aanwijsbare reden

Klinische symptomen van polydipsie

Simpel gezegd, een kat heeft polydipsie als wordt waargenomen dat ze overmatig water drinken. Als een kat meer dan 100 ml per kilogram (1,5 vloeibare ounce per pond) drinkt, wordt dit beschouwd als overmatig drinken of polydipsie en moeten ze voor een controle naar hun dierenarts worden gebracht.

U kunt het waterverbruik van een kat meten door te meten hoeveel water u elke dag aan zijn waterbak moet toevoegen. Als u meer dan één kat heeft, kan het moeilijk zijn om nauwkeurig te zijn, maar u kunt inschatten hoeveel een normale kat moet drinken (ongeveer 50 ml per dag) voor elk van uw andere katten, en dit vervolgens aftrekken van de totale hoeveelheid gedronken.

Als alternatief kunt u een speciaal ontworpen drinkwatercontainer kopen (bijv. Felaqua Connect) die de microchip van elk dier dat uit de kom drinkt, leest en u een nauwkeurige meting geeft van hoeveel elke kat precies heeft gedronken in een periode van 24 uur.

Onderzoek naar Polydipsia

Als u merkt dat uw kat meer water drinkt dan normaal, moet u ze onmiddellijk naar uw DVM-dierenarts brengen, zodat de onderliggende oorzaak van verhoogde dorst kan worden geïdentificeerd en de behandeling kan worden gegeven. Uw dierenarts kan de volgende stappen ondernemen.

1. Gedetailleerde geschiedenis

Uw dierenarts zal elk aspect van de toestand van uw kat bespreken en de algehele gezondheid van de kat beoordelen. Er zijn een aantal verschillende mogelijke oorzaken van polydipsie, en deze zorgvuldige geschiedenisbijeenkomst zal helpen om de oorzaak te achterhalen.

Veel factoren zijn belangrijk in deze geschiedenis, bijvoorbeeld oudere katten zijn vatbaarder voor bepaalde problemen dan jongere katten, katten die vrij rondlopen zijn, zijn meer vatbaar voor sommige problemen dan katten die alleen binnenshuis zijn, enz.

Een voedingsgeschiedenis is belangrijk: wat voor kattenvoer eet je kat? Is er onlangs een nieuw voedingsmiddel gestart? Krijgen ze supplementen? Zijn er andere factoren die hun dorst kunnen beïnvloeden? Urineert de kat normaal? (katteneigenaren moeten het gedrag van hun huisdier in de kattenbak zorgvuldig observeren, inclusief het controleren op de aanwezigheid van bloed).

Is er ook een verandering opgetreden in de manier waarop water aan uw kat wordt aangeboden (bijvoorbeeld een waterfontein of stromend water kan katten aanmoedigen om meer te drinken). Sommige oorzaken van PU en PUPD kunnen sterk worden vermoed door simpelweg een gedetailleerde geschiedenis van dit type te nemen.

2. Lichamelijk onderzoek

Uw dierenarts zal het lichaam van uw kat overal zorgvuldig controleren, de kat overal voelen en controleren op eventuele afwijkingen. Dit omvat normaal gesproken het opnemen van de temperatuur van de kat, het luisteren naar hun borst met een stethoscoop en het wegen van de kat (gewichtsverlies wordt geassocieerd met sommige oorzaken van polydipsie).

3. Routinematig bloedonderzoek

Het is zeer waarschijnlijk dat uw dierenarts bloedonderzoek kan uitvoeren, inclusief het gebruikelijke panel van diagnostische tests, zoals hematologie (volledig bloedbeeld of CBC) en biochemische profielen (inclusief elektrolyten).

Bloedglucose is verhoogd bij diabetes mellitus, leverenzymen kunnen worden verhoogd bij leverziekte, hypercalciëmie kan worden gezien in bepaalde omstandigheden en een reeks afwijkingen kan worden gevonden in gevallen van nierfalen.

4. Routinematige urinetests

Volledige urineanalyse is een belangrijk onderdeel van het onderzoek naar polydipsie. U kunt mogelijk een urinemonster uit de kattenbak van uw kat verzamelen (praat met uw dierenarts over hoe u dit moet doen), of uw dierenarts kan een urinemonster rechtstreeks van uw kat nemen, met behulp van een techniek die bekend staat als cystocentese.

De urine wordt meestal gecontroleerd met een eenvoudige peilstok voor een reeks bestanddelen, het soortelijk gewicht wordt gemeten (de urineconcentratie), het sediment kan worden gecontroleerd en een monster kan naar het laboratorium worden gestuurd voor urinekweek.

Vooral het soortelijk gewicht is belangrijk.

• Geconcentreerde (hypersthenurische) urine (SG > 1,030) betekent dat PU/PD zeer onwaarschijnlijk is en dat de hoeveelheid water die wordt gedronken dubbel moet worden gecontroleerd.
• Consistent oververdunde (isosthenurische) urine (SG 1,005-1,012) is sterk suggestief voor chronisch nierfalen.
• Sterk oververdunde (hyposthenurische) urine (SG < 1,005) ondersteunt diabetes insipidus (centraal of nefrogene) of primaire polydipsie.

5. Gespecialiseerd bloedonderzoek

Uw dierenarts kan specifieke bloedonderzoeken aanbevelen, zoals totaal schildklierhormoon (T4) (om hyperthyreoïdie uit te sluiten), tests met betrekking tot cortisolspiegels, evenals tests voor sommige virale infecties zoals FeLV en FIV, omdat er aanzienlijke implicaties zijn als uw kat positief is voor een van deze.

6. Andere tests:

Radiografie (röntgenfoto’s) en echografie kunnen worden genomen om de details van interne structuren, waaronder de nieren, te onderzoeken. Afhankelijk van het geval kan meer gedetailleerde diagnostische beeldvorming (zoals CT- of MRI-scan) zelden worden aanbevolen.

Bloeddrukmeting kan in sommige gevallen worden aanbevolen als onderdeel van een algemene gezondheidscheck voor katten.

Als diabetes insipidus wordt vermoed, kunnen speciale tests worden uitgevoerd om de diagnose en het precieze type van deze zeldzame aandoening te bepalen. Dit kan waterbeperking inhouden, bekend als een waterdeprivatietest, waarbij de urineconcentratie wordt gemeten over een periode waarin geen water wordt verstrekt.

Deze test is echter controversieel, waarbij sommigen zich zorgen maken over de veiligheid ervan als deze niet met uiterste zorg wordt uitgevoerd. Een probleem dat bekend staat als renale medullaire washout kan deze test in sommige langdurige gevallen van PUPD bemoeilijken, en uw dierenarts kan dit met u bespreken.

Een test met behulp van een medicijn genaamd desmopressine (een analoog van ADH) kan worden gebruikt als onderdeel van een test om te bepalen of een kat centrale diabetes insipidus heeft (veroorzaakt door een probleem in de hypofyse, in de hersenen), of nefrogene diabetes insipidus (veroorzaakt door een probleem in de nieren).

Kan polydipsie worden behandeld?

Behandeling voor polydipsie is variabel, afhankelijk van de oorzaak.

Het primaire doel is meestal om de oorzaak van de polydipsie te behandelen: zodra de onderliggende ziekte is verdwenen, zal de polydipsie ook verdwijnen.

Een kat met diabetes mellitus, leverziekte of hyperthyreoïdie zal bijvoorbeeld stoppen met zich overmatig dorstig te voelen zodra de diabetes onder controle is, de leverziekte is verdwenen of de hyperthyreoïdie effectief is behandeld.

Specifieke anti-polydipsie behandeling wordt zelden gegeven: de behandeling gaat meestal over het genezen van de oorzaak, niet over het behandelen van de symptomen.

Het enige voorbeeld dat aan deze beschrijving zou kunnen voldoen, is wanneer diabetes insipidus wordt gediagnosticeerd: dit wordt veroorzaakt door een tekort aan antidiuretisch hormoon (ADH), dus de behandeling omvat het rechtstreeks toedienen van ADH, meestal in de vorm van desmopressine oogdruppels, hoewel soms oraal.

Monitoring en prognose

De mate van monitoring die nodig is, hangt af van het individuele geval, maar over het algemeen moeten katten met polydipsie regelmatig opnieuw worden gecontroleerd door hun DVM-dierenarts totdat de onderliggende ziekte effectief is behandeld.

De prognose hangt volledig af van het individuele geval en de onderliggende oorzaak van polydipsie. Uw eigen dierenarts kan u het beste antwoord op deze vraag geven.

Conclusie

Polydipsie, of Polyurie polydipsie (PUPD) is een veel voorkomend klinisch teken dat wordt gezien bij katten. Er zijn veel mogelijke onderliggende oorzaken, dus als dit wordt opgemerkt door kattenverzorgers, moeten ze hun huisdier naar hun lokale dierenarts brengen, zodat de precieze oorzaak kan worden geïdentificeerd en behandeld.