Antivriesvergiftiging bij katten: oorzaken, symptomen en behandeling

Antivries is een van de meest voorkomende vergiftigingen bij katten en het is vaak dodelijk. Dit artikel is bedoeld om de achtergrond van antivriesvergiftiging uit te leggen, katteneigenaren te helpen begrijpen waarom het gebeurt, wat er kan worden gedaan als hun kat wordt aangetast en hoe dit in de eerste plaats kan worden voorkomen.

Snel overzicht: Antivriesvergiftiging bij katten

Andere namen: Ethyleenglycolvergiftiging

Veel voorkomende symptomen: Misselijkheid, braken, milde progressie naar ernstige lethargie, ongecoördineerde beweging, tremoren, toegenomen drinken en urineren, epileptische aanvallen.

Diagnose: Bloedonderzoek, urineonderzoek, echografie van de nieren, testen om ethyleenglycol te detecteren.

Gediagnosticeerd bij katten: Matig vaak

Vereist voortdurende medicatie: Ja (als langdurig nierfalen het gevolg is)

Vaccin beschikbaar:Nee

Behandelingsopties: Het induceren van braken (vroeg, binnen 3 uur), Intensieve ziekenhuisopname met intraveneuze vloeistoftherapie en andere ondersteunende therapie indien nodig. Tegenwerkende ethyleenglycol met fomepizol en ethanol zoals aangegeven.

Huismiddeltjes: Het induceren van braken, maar dit is vaak niet succesvol bij katten wanneer ze thuis worden geprobeerd.

Over antivriesvergiftiging bij katten

Antivries is een additief dat de vriestemperatuur van water verlaagt. Het is meestal een gekleurde vloeistof (bijv. Fluorescerend groen, rood, oranje, geel of blauw) die wordt gemengd met water om te voorkomen dat automotoren bevriezen of beschadigd raken tijdens extreem koude temperaturen.

De chemicaliën hebben ook het effect dat motorkoelvloeistoffen effectiever worden bij hogere temperaturen, dus ze worden ook vaak gebruikt voor zomersomstandigheden. Vaak wordt een één-op-één verdunning met water gebruikt, waardoor het vriespunt van de resulterende oplossing wordt teruggebracht tot ongeveer −34 °F (−37 °C), afhankelijk van de formulering.

Naast voor autogebruik in autoradiatoren, kunnen antivriesproducten ook worden gevonden in hydraulische remvloeistof, warmtewisselaars, thermische zonne-eenheden, toiletwintervloeistoffen, de basis van basketbalnetten voor thuisgebruik en sommige “sneeuwbollen” die als ornamenten kunnen worden verkocht.

Er zijn drie chemicaliën die kunnen worden gebruikt in antivries: ethyleenglycol is de meest voorkomende en de gevaarlijkste, maar methanol en propyleenglycol kunnen ook worden gebruikt.

Dit artikel gaat voornamelijk over ethyleenglycolvergiftiging.

• Ethyleenglycol is de meest voorkomende en meest giftige vorm van antivries. De minimale dodelijke dosis onverdunde ethyleenglycol-antivries is ongeveer 1,4 ml / kg bij katten, of iets meer dan een theelepel voor een typische kat van 4 kg (8,8 lbs) lichaamsgewicht. Een kat zou gemakkelijk zoveel kunnen consumeren door kort een gemorste plas antivries van een garagevloer te kabbelen. De vloeistof heeft een zoete smaak waar katten van genieten, wat een van de redenen is waarom dit zo’n gevaar is. Ethyleenglycol veroorzaakt een verstoring van het metabolisme, bekend als acidose, samen met ernstige nierschade die bekend staat als acute renale tubulaire necrose die zich binnen enkele uren na consumptie kan ontwikkelen. Een van de metabolieten van ethyleenglycol bindt zich aan calcium in de bloedbaan om calciumoxalaatkristallen te vormen die zich in de nieren nestelen: deze worden beschouwd als de belangrijkste oorzaak van het nierfalen dat zich ontwikkelt met deze toxiciteit.
• Propyleenglycol wordt soms verkocht als een veiliger type motor antivries / koelmiddel, en hoewel het minder giftig is dan ethyleenglycol, is het nog steeds giftig voor katten, waardoor acidose, evenals lever- en nierschade.
• Methanol (ook bekend als methylalcohol of houtalcohol) wordt meestal gebruikt in antivriespreparaten voor ruitensproeiervloeistof. Dit is veel minder giftig dan ethyleenglycol, maar het kan ook acidose veroorzaken als een voldoende grote hoeveelheid antivries wordt geconsumeerd. Katten zouden ongeveer 5 ml per kg moeten drinken voor een fatale dosis, of ongeveer 25 ml (5 theelepels) voor een typische kat. Dit zal waarschijnlijk niet gebeuren, omdat katten niet van de smaak van methanol houden.

Symptomen van antivriesvergiftiging bij katten

Antivries veroorzaakt drie stadia van vergiftigingen die worden weerspiegeld in de klinische symptomen die zich binnen enkele uren na inname van het gif beginnen te ontwikkelen.

• Acute neurologische symptomen en irritatie van het spijsverteringskanaal. Getroffen katten zijn gedesoriënteerd, ataxie, wankelend, dof, met een gebrek aan eetlust, speekselvloed, kwijlen en vaak braken en diarree. Deze tekens kunnen stkunst binnen een half uur na inname van het gif en kan tot twaalf uur duren.
• Metabole acidose: van 12 tot 24 uur na inname, katten ontwikkelen vaak ernstige metabole acidose, met saaiheid, inappetentie en ademhalingsmoeilijkheden (katten hijgen vaak, in een poging om “respiratoire alkalose” te creëren om de metabole acidose veroorzaakt door het gif tegen te gaan). Overmatige dorst en urineren (polyurie polydipsie, afgekort tot PUPD) kunnen worden gezien, samen met hypothermie (subnormale lichaamstemperatuur), spiertrekkingen, tachycardie (snelle hartslag), meiose (vernauwde pupillen) en epileptische aanvallen of coma.
• Nierfalen. Ongeveer 24-72 uur na inname, aangetaste katten ontwikkelen zogenaamd oligurisch of anurisch nierfalen (de nieren stoppen met functioneren, met weinig of geen urineproductie). In dit stadium kunnen saaiheid, meer braken, meer aanvallen en orale ulceratie worden gezien.

Deze drie fasen worden niet altijd duidelijk gezien als afzonderlijke fasen en kunnen met elkaar versmelten. Aangetaste katten kunnen op elk moment in de loop van de vergiftiging sterven. De hoeveelheid ethyleenglycol die is geconsumeerd, heeft een zeer aanzienlijke invloed op de uitkomst van de vergiftiging.

Lees ook: Tekenen van vergiftiging bij katten: oorzaken, symptomen en behandeling

Onmiddellijke behandeling is absoluut cruciaal in gevallen van antivriesvergiftiging bij katten: u moet uw huisdier onmiddellijk naar de dierenarts brengen als een absoluut noodgeval. Misschien wilt u een hulplijn voor huisdierengif bellen op weg naar de dierenarts voor noodgevallen, om uzelf voor te bereiden op de vragen die u later kunnen worden gesteld.

Diagnose van antivriesvergiftiging bij katten

1. Gedetailleerde geschiedenis

Uw dierenarts zal elk aspect van de achtergrond en algehele zorg van uw kat bespreken. De omstandigheden zullen vaak aanleiding geven tot een vermoeden van blootstelling aan antivries (bijvoorbeeld een zieke kat die toegang heeft gehad tot een plas antivries in de garage).

2. Lichamelijk onderzoek

Uw dierenarts zal uw kat zorgvuldig controleren en controleren op de tekenen van antivriesvergiftiging. Wanneer de buik wordt gepalpeerd, kunnen vergrote, pijnlijke nieren worden gevoeld. Een ultraviolette lamp kan worden gebruikt om te controleren op de fluorescerende chemicaliën die soms worden gebruikt om antivries te kleuren: inspectie van de mondholte, braaksel of uitwerpselen en urine kan fluorescentie vertonen.

3. Routinematig bloedonderzoek

Het is zeer waarschijnlijk dat uw dierenarts ander bloedonderzoek kan uitvoeren, inclusief het gebruikelijke panel van diagnostische tests, zoals hematologie (bloedbeeld) en biochemische profielen.
In het begin kunnen niet-specifieke veranderingen zoals hemoconcentratie worden gezien, maar later in de ziekte kan biochemisch bewijs van acuut nierfalen, zoals verhoogd fosfor, ureum, creatinine en kalium worden gezien.

4. Gespecialiseerd bloedonderzoek

Uw dierenarts kan specifieke bloedonderzoeken aanbevelen om ethyleenglycol te detecteren: deze kunnen worden gedaan via kits in de kliniek of het monster moet mogelijk naar een extern laboratorium worden gestuurd.

Lees ook: Kattenbloedonderzoek (verschillende soorten tests, gezondheidstoestanden en kosten)

5. Urinetests

Routinematig urineonderzoek (urineonderzoek) kan aantonen dat de urine meer verdund is dan normaal (isosthenuric wat een soortelijk gewicht tussen 1.008 – 1.015 betekent). Urinesediment kan zogenaamde afgietsels bevatten, met bloedcellen en niercellen. De klassieke calciumoxalaatkristallen die zich in de nieren nestelen, kunnen in de urine worden gezien, maar ze zijn mogelijk pas laat in de loop van de vergiftiging zichtbaar.

6. Andere tests

Echografisch onderzoek van de buik kan de karakteristieke veranderingen in de nieren laten zien die worden veroorzaakt door ethyleenglycol.

Behandeling van antivriesvergiftiging bij katten

Inductie van braken (braken) kan een effectieve manier zijn om de antivries uit de maag van de kat te verwijderen als dit snel genoeg wordt uitgevoerd (idealiter binnen een half uur na inname). Aanvullende behandeling is belangrijk, zelfs als dit wordt uitgevoerd.

Idealiter moet een van de twee tegengif voor antivriesvergiftiging zo snel mogelijk worden gegeven nadat het gif is geconsumeerd: als er meer dan drie uur zijn verstreken, is de kans op successful behandeling zijn slank.

Beide antidota werken door te voorkomen dat ethyleenglycol wordt gemetaboliseerd tot zijn giftige bijproducten, daarom is een snelle behandeling zo belangrijk.

• Fomepizole werkt door remming van een enzym in de bloedbaan genaamd alcoholdehydrogenase. Behandeling kan sedatie veroorzaken, maar de bijwerkingen zijn minder ernstig dan wanneer ethanol wordt gebruikt. Meestal wordt in eerste instantie een intraveneuze dosis gegeven, waarna dit tweemaal daags wordt aangevuld, afhankelijk van de bloedtestresultaten.
• Ethanol concurreert direct met ethyleenglycol voor alcoholdehydrogenase, waardoor het metabolisme van het gif wordt verminderd, maar als alcohol zelf veroorzaakt het ook braken, depressie en acidose. Om deze reden is zorgvuldige monitoring nodig, met frequente herhaling (bijvoorbeeld om de vier uur), afhankelijk van de toestand van de patiënt.

Algemene ondersteunende behandeling is ook belangrijk, waaronder intraveneuze vloeistoffen, B-vitamines, anti-emetica en goede verpleegkundige zorg. Intensieve monitoring, waaronder herhaald bloedonderzoek, is een belangrijk onderdeel van de zorg voor deze patiënten. In ernstige gevallen kunnen dialyse en zelfs niertransplantaties worden besproken, als ze beschikbaar zijn.

Preventie van antivriesvergiftiging bij katten

Eigenaren van gezelschapsdieren moeten antivries veilig bewaren, buiten het bereik van huisdieren, en eventuele onbedoelde morsen moet onmiddellijk worden opgeruimd. Katten mogen niet worden toegelaten tot werkgebieden op momenten dat antivries wordt bijgevuld.

Conclusie

Antivriesvergiftiging is een veel voorkomend probleem bij katten, vaker gezien in de wintermaanden. Idealiter moet het probleem worden voorkomen door zorgvuldig gebruik van antivrieschemicaliën, maar als bekend is dat een kat deze stof inneemt, is snelle actie door de kat naar de nooddierenarts te brengen essentieel en kan het levensreddend zijn.