Schurft is een informele term om elke huidaandoening te beschrijven die wordt veroorzaakt door mijten in de sarcoptiforme familie. Kattenschurft is een extreem besmettelijke huidziekte. Veroorzaakt door de parasiet Notoedres Cati, deze mijten veroorzaken intense jeuk.
Ook wel notoedrische schurft genoemd, huisdieren besmet met deze mijt ontwikkelen een schilferig uiterlijk op hun ‘huid. Gelukkig is in de VS notoedrische schurft zeldzaam.
Omdat het zoönotisch is, besmetten kattenschurft ook mensen. Besmetting met notoedrische schurft is ernstiger bij mensen met een gecompromitteerd immuunsysteem.
Wat zijn de oorzaken schurft?
De Notoires Cati mijt veroorzaakt schurft. Deze mijten zijn vergelijkbaar met andere leden van de familie, waaronder Sarcoptes Scabiei Var Canis die hondenschurft bij honden veroorzaakt. Notoedres Cati mijten hebben een vergelijkbare levenscyclus als Sarcoptes scabiei. Ook wel sarcoptische schurft genoemd, hondenschurft kan ook kittens treffen.
Katten zijn bijzonder gevoelig voor mijtenplagen. De termen schurft en mijten worden vaak door elkaar gebruikt.
Er zijn een paar soorten schurft:
- Sarcoptische schurft – Ook bekend als hondenschurft.
- Notoedrische schurft– Deze mijten veroorzaken kattenschurft.
- Otodectische schurft – De mijt Otodectes Cynotis veroorzaakt oormijt bij zowel katten als honden.
- Cheyletiellose – Cheyletiella Blakei mijten zijn de oorzaak van “lopende roos” bij katten.
- Trombiculosis – Vaak “chiggers” genoemd, veroorzaken deze parasitaire larven irriterende beten voor katten.
Demodicose wordt veroorzaakt door Demodex Gatoi. Demodex is geen schurftmijt, maar veroorzaakt wel huidirritatie die leidt tot intense jeuk en haaruitval. Demodex Cati is ook een lid van de familie, maar wordt over het algemeen beschouwd als een normale bewoner van de huid van de kat.
De bontmijt, Lynxacarus Radovskyi is een relatief veel voorkomende mijt in sommige delen van de VS, waaronder Florida, Texas en Hawaï. De mate van jeuk en ontsteking zal variëren tussen katten. Huisdieren hebben de neiging om een “zout-en-peper” uiterlijk aan hun vacht te ontwikkelen.
Wat zijn de tekenen van schurft?
De symptomen van schurft bij katten zijn jeuk, dermatitis, haaruitval en anorexia (verlies van eetlust).
Typische tekenen van deze huidziekte zijn:
- Pruritus – Intense jeuk die niet reageert op steroïde behandeling. De intense jeuk leidt tot overbezorgdheid en overmatig likken.
- Dermatitis – Korstige, gele laesies op de oren, het gezicht en de nek. Sommige katten hebben huidverkleuring, met bultjes of schilferige huid. Geïnfecteerde katten zijn vaak zo jeukend dat ze hun huid beschadigen. Secundaire huidinfecties komen vaak voor.
- Haaruitval – Vlekken van haaruitval hebben de neiging om te verschijnen op katten met notoedrische schurftbesmetting als gevolg van constant krabben en zelftrauma. Kattenschurft kan het hele lichaam van het huisdier bedekken.
- Anorexie – Besmette katten zijn vaak zo jeukend dat ze stoppen met eten en vaak afvallen. Dit kan zo ernstig zijn dat sommigen uitgemergeld raken en kunnen sterven.
Lees meer: Haaruitval bij katten
Hoe wordt schurft gediagnosticeerd?
Als u zich zorgen maakt dat uw huisdier mogelijk lijdt aan een mijtenplaag, maak dan een afspraak met uw dierenarts.
Na een grondig lichamelijk onderzoek zal uw dierenarts enkele monsters van uw huisdier nemen. Een eenvoudige test is om een tape stripmonster te nemen om onder een microscoop te onderzoeken. Dit is een eenvoudige, niet-invasieve test die de meeste huisdieren heel goed verdragen.
Soms moet een meer invasief huidschraapmonster worden genomen. Dit vereist meestal sedatie. Veel soorten schurftmijt veroorzaken vergelijkbare klinische symptomen bij huiskatten, dus de diagnose wordt bevestigd door de huid van uw kat onder een microscoop te onderzoeken.
Het is belangrijk om onderscheid te maken tussen katten- en hondenschurft. Katten die besmet zijn met sarcoptische schurft hebben een slechtere prognose, vooral bij katten met een depressief immuunsysteem.
Het fragmentarische haarverlies en intense pruritis kunnen lijken op de schimmelinfectie, ringworm. Behandelingen zijn heel verschillend voor elk van deze huidziekten.
Hoe wordt schurft behandeld?
Gelukkig is schurft een relatief eenvoudige aandoening om te behandelen door middel van kalkzwaveldips, injecties en andere medicijnen.
Gelukkig is schurft over het algemeen een gemakkelijk te behandelen huidziekte. Er zijn een aantal behandelingsopties voor uw huisdier. Raadpleeg altijd uw DVM voordat u medicijnen aan uw huisdier toedient.
- Kalk zwavel dips
- Kalkzwaveldips zijn één behandeling. Wekelijkse dips voor maximaal 4-8 weken zijn noodzakelijk met twee negatieve huidtests die de oplossing bevestigen.
- Kalkzwaveldips zijn veilig en zeer effectief, maar weinig katten vinden het leuk om ‘gedompeld’ te worden. Helaas ruikt dit product slecht en kan het de vacht van je kat tijdelijk geel kleuren. Het kan ook vlekken maken op jou en je badkamerhanddoeken, dus draag altijd handschoenen!
- Daarna moet uw kat op natuurlijke wijze drogen. Mogelijk moet u de “kegel van schaamte” aka Elizabethaanse halsband doorbreken om te voorkomen dat uw kat het product likt.
- Het behandelen van alle huisdieren in huis is belangrijk. Dit om een nieuwe besmetting te voorkomen.
- Injecteerbare insecticiden
- Ivermectine wordt toegediend als een injectie onder de huid van uw kat (subcutaan) om de twee weken door uw DVM. Drie behandelingen zijn over het algemeen voldoende om een plaag te elimineren.
- Doramectine is een enkele injectie die uw dierenarts subcutaan kan toedienen.
- Topische medicijnen
- Selamectine is een actueel “spot-on” medicijn dat elke twee weken (voor drie behandelingen) aan de huid tussen de schouderbladen van uw huisdier kan worden gegeven.
- Glucocorticoïde medicijnen
- Uw dierenarts kiest ervoor om uw huisdier een injectie met glucocorticoïde of steroïde medicijnen te geven. Dit medicijn behandelt de oorzaak niet echt (d.w.z. het doodt de mijten niet), maar het helpt wel om jeuk te verminderen. Dit zal je kat wat broodnodige verlichting geven.
- Antibiotica
- Niet alle katten hebben antibiotica nodig. Deze moeten eventuele secundaire bacteriële infecties behandelen. Antibiotica zullen de mijten niet doden.
Er zijn enkele medicijnen die werken om kattenschurft te behandelen, maar zijn niet gelicentieerd voor dit gebruik. U moet met uw dierenarts bespreken welke behandelingskeuzes voor uw huisdier.
Hoe kan ik schurft bij mijn kat voorkomen?
Nu, de vraag die bij iedereen opkomt na het lezen van al deze informatie – hoe kan ik voorkomen dat mijn huisdier in eerste instantie schurft krijgt?
Zoals de schurftmijt, Notoedres Cati is een obligate huidparasiet, ze kunnen niet lang overleven in de omgeving. Direct contact tussen dieren is de meest voorkomende vorm van overdracht. Waar mogelijk moet u het contact van uw kat met zwerfkatten of wilde vossen voorkomen of minimaliseren.
Natuurlijk, als je kat alleen binnen is, is de kans kleiner dat ze notoedrische schurft vangen. Het kan nog steeds gebeuren omdat we de mijt voor een korte periode naar binnen kunnen dragen.
Reizende katten en mensen die regelmatig verzorging nodig hebben, moeten dit doen in een faciliteit met uitstekende hygiëne- en desinfectieprotocollen.
Sommige actuele medicijnen of insecticiden kunnen worden gebruikt als een preventieve methode. Dit is vooral handig als je een binnen/ buiten kitty hebt. Praat met uw dierenarts om een persoonlijk plan voor u en de levensstijl van uw huisdier te formuleren.
Veelgestelde vragen
Kan ik schurft krijgen van mijn kat?
Ja, de mijt die kattenschurft veroorzaakt, is zoönotisch. Dit betekent dat het ook mensen kan besmetten. Als u zich zorgen maakt dat u schurft heeft, neem dan contact op met uw huisarts.
Gaan de schurft van mijn kat weg zonder behandeling?
Helaas, als uw kat kattenschurft / notoedrische schurft heeft, is behandeling vereist om hem te helpen beter te worden,
Mijn kat is een kat die alleen binnenshuis is, maar is gediagnosticeerd met schurft. Hoe is dit mogelijk?
Hoewel binnenkatten een veel lager risico lopen dan hun vrij rondlopende tegenhangers, kunnen ze de mijt nog steeds oplopen. Dit komt omdat andere huisdieren en zelfs mensen mijten van buiten mee naar huis kunnen nemen.
Table of Contents